Minęło dziewięć miesięcy od wydarzeń w Łaskunie, które otrzeźwiły Podgórskiego i wpłynęły na relacje wszystkich policjantów. I właśnie wtedy zostaje zgłoszone zaginięcie Klementyny, która miała po czterdziestu latach pierwszy raz odwiedzić rodziców.
Klementyna Kopp pojechała do rodzinnych Drozdów, by sprawdzić, czy za tajemnicze morderstwo sprzed dwóch lat odpowiedział sprawca, czy ktoś uznany tylko za winnego. Tymczasem słuch po niej zaginął. Daniel postanowił wykorzystać swój wolny dzień, by się rozejrzeć po okolicy, natknął się jednak na kilka innych tajemnic, skrywanych przez mieszkańców Złocin. A po Klementynie ani śladu.
Podziwiam Puzyńską za łatwość, z którą prowadzi czytelnika przez niuanse spraw i za sprawą wielowarstwowej narracji przedstawia detale w taki sposób, by odbiorca podejrzewał konkretne postaci. Ale koniec przeważnie jest zaskakujący, bo nawet jeśli prawidłowo wytypuje się sprawcę, jego motywacje mogą być całkowicie niespodziewane.
Tym razem Puzyńska postanowiła wrócić częściowo do czasów II wojny światowej, kiedy nad jeziorem Bachotek stacjonowali Niemcy. Ukazała zarówno kilka typów postaw Polaków, jak również kilka archetypów nazistowskich – i choć uległy oczywistym w warunkach literackich uproszczeniom, to na co dzień te uproszczenia idą jeszcze dalej i zwykle podział jest bardziej dychotomiczny.
Od dłuższego czasu autorka nie ma słabszych okresów, co bardzo mnie cieszy. Utrzymuje wyrównany poziom w warstwie fabularnej i narracyjnej, dzięki czemu stanowi solidną pozycję na rynku wydawniczym i świetny wybór, gdy przychodzi ochota na kryminał.
Autor: Katarzyna Puzyńska
Tytuł: Dom czwarty
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Data: 2016
Z drugiej strony 