Czasem trzeba wszystko spalić, by już nigdy nie wybuchł żaden pożar
Jak to u Remigiusza Mroza bywa, po ostatnim tomie serii następuje niespodziewanie kolejny ostatni tom tejże serii. W ten sposób po Zerwie pojawił się Halny. A to oznacza kolejne zwłoki.
Dwa lata po zakończeniu poprzedniego tomu Forst zniknął z życia Dominiki i nie wiadomo, co robi i z czego żyje. Gdy więc koło sanktuarium maryjnego pojawiają się zwłoki zakonnicy i wszystko wskazuje na to, że ponownie jest to dzieło Bestii z Giewontu, musi wrócić i zbadać tę sprawę, wszak główny podejrzany do dawna odbywa karę więzienia.
W najnowszym tomie to Wadryś-Hansen przejmuje pałeczkę bohaterki, wydaje się, że po raz kolejny. W tej postaci zastanawia i zgrzyta mi jedno – mimo że ma dzieci, są praktycznie nieobecne w jej życiu. W tym tomie też zostały w Krakowie z narzeczonym Dominiki.
Drugim bohaterem serii jest oczywiście Osica, który w Halnym zaczyna wplatać do swoich wypowiedzi gwarę, czego wcześniej nie odnotowałam. On też odgrywa coraz znaczniejszą rolę, będąc drugim filarem podtrzymującym Forsta.
Jedyne czego mi szkoda, to przewidywalność fabuły. Jeśli się przeczytało kilka powieści Mroza, można przewidzieć, jak się będą toczyły losy bohaterów. Tu podobnie – Forst ma jednego wroga na całe życie, Dominice jest pisany jeden los, Osica ma jeden cel.
To jest tom przeznaczony dla fanów serii i nie jest precedensem [sic] , Mróz już z Chyłką zrobił to samo – kilkakrotnie kończył pisać, zanim okazało się, że będzie ciągnął serię ad mortem defecatem. Myślę, że za Forstem też nie będziemy długo tęsknić.
Autor: Remigiusz Mróz
Tytuł: Halny
Wydawnictwo: Filia
Data wydania: 2020
Z drugiej strony 